Πάνος Μπούσαλης - Τα δύο αστέρια
Στίχοι: Σπύρος Αραβανής
Μουσική: Σπύρος Αραβανής – Πάνος Μπούσαλης
«Τα δύο αστέρια» είναι ο τίτλος του νέου τραγουδιού των Πάνου Μπούσαλη και Σπύρου Αραβανή. που ερμηνεύει ο Πάνος Μπούσαλης και κυκλοφορεί από τον Μετρονόμο.
«Βραδάκι 21ης Δεκεμβρίου. Ένα νεαρό ζευγαράκι καθισμένο σε ένα παγκάκι. Σε απόσταση και με τις μάσκες στο στόμα. Βλέπουν τον Δία και τον Κρόνο, αγκαλιασμένους. Και βρίσκουν τον δρόμο αλλιώς. Ο δικός μου αποχαιρετισμός στο 2020. Με την ερμηνεία μιας χαρισματικής φωνής της γενιάς μου, του Πάνου Μπούσαλη. Άκουσε το demo και σε λίγες ώρες μού το επέστρεψε -ξημέρωμα Χριστουγέννων- με την κιθάρα του προσθέτοντας τη μουσική εισαγωγή.
Χαρισμένο στον Νώντα και την Κωνσταντίνα, όπως και στους άγνωστούς μου νέους της φωτογραφίας του Χρήστου Τόλη. Τους απαθανάτισε, κάποια άλλη στιγμή, έχοντας νιώσει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Και μάς τη χάρισε απλόχερα. Στο τέλος ήρθε ο Θανάσης Συλιβός και η πολύτιμη στέγη του».
Σπύρος Αραβανής
Χαρισμένο στον Νώντα και την Κωνσταντίνα, όπως και στους άγνωστούς μου νέους της φωτογραφίας του Χρήστου Τόλη. Τους απαθανάτισε, κάποια άλλη στιγμή, έχοντας νιώσει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Και μάς τη χάρισε απλόχερα. Στο τέλος ήρθε ο Θανάσης Συλιβός και η πολύτιμη στέγη του».
Σπύρος Αραβανής
Aκούστε το τραγούδι:
Τα δύο αστέρια
Στίχοι: Σπύρος Αραβανής
Μουσική: Σπύρος Αραβανής – Πάνος Μπούσαλης
Ερμηνεία: Πάνος Μπούσαλης
Κιθάρα: Πάνος ΜπούσαληςΜουσική: Σπύρος Αραβανής – Πάνος Μπούσαλης
Ερμηνεία: Πάνος Μπούσαλης
Ηχογράφηση - μίξη - mastering: ΝΜ Studio
Φωτογραφία εξωφύλλου: Χρήστος Τόλης
Στίχοι
Σ’ ένα παγκάκι τούς είδα ζωσμένους
Με κάθε λογής αθώα φιλιά
Άλλοτε θα γκρεμιζόταν το σύμπαν
Τώρα μιλάνε κρυφά
Στάθηκα δίπλα δήθεν τυχαία
Κορδόνια λυτά στο παπούτσι ευτυχώς
Άκουσα να ψιθυρίζουν με πείσμα
«Θα βρούμε τον δρόμο αλλιώς»
Τα βλέπεις εκείνα τα δύο αστέρια
Που μοιάζουν σαν αγκαλιά
Απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους
Μα φαίνονται τόσο κοντά
Τα μάτια τους είχαν βγει απ’ τις κόγχες
Τα πόδια είχαν ριζώσει στη γη
Καρδιές που ξεσκίζαν με πάθος τα ρούχα
Με πόθο λυσιμελή
Ξεφύτρωναν χέρια σαν άγρια χόρτα
Κι ανάσες λερναίες χιμούσαν παντού
Κρατούσαν ακόμα τις μάσκες στο στόμα
Ζωή όμως ήταν αλλού