Φρόσω Στυλιανού - "Γράμμα"

 H Φρόσω Στυλιανού μοιράζεται μαζί μας το καινούριο της τραγούδι με τίτλο “Γράμμα”.

Σε καιρούς σκοτεινούς, γράφει και τραγουδά μια μπαλάντα για την αγάπη, που έχει την δύναμη να κρατά τα όνειρα ζωντανά. “Εκεί βρίσκεται όλο το φως που μας λείπει”, όπως λέει και η ίδια, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που μας είχε προτείνει και στην αρχή αυτής της πανανθρώπινης περιπέτειας, με το προηγούμενο της single, με τίτλο “Για πάντα”.
Το «Γράμμα», γεμάτο τρυφερότητα, ευαισθησία και δύναμη, είναι ένα τραγούδι εύθραυστο σαν όλους εμάς, με μια κρυμμένη χαραμάδα φωτός, όπως οι ζωές μας.

«Κι εκεί που φεύγουνε τα χρόνια ούτως ή άλλως, να τώρα που μεγαλώνουμε μες σε σκοτάδια που δεν περιμέναμε. Νιώθω πως όλων οι ζωές κολυμπάνε σ’ ένα θάμπος περίεργο, μα κάπου μέσα τους υπάρχει μια φλογίτσα που λίγο τρέμει, μα θέλει ν’ ανάψει τον κόσμο όλο. Εγω την λέω αγάπη.
Η αγάπη αστράφτει, ξεκουνάει, πραγματώνει. Κι εμείς εκεί, στο μεταίχμιο του χρόνου γύρω κι εντός μας, ολοι κουρασμένοι, με τα όνειρα μας στη μέση, βρίσκουμε λόγο να γίνουμε πάλι γενναίοι, ασταμάτητοι! Λίγο πριν τα σαράντα, μα και μετά, ένα μπορούμε στα σίγουρα. Να σηκώσουμε το βλέμμα στο ύψος της ελπίδας. Πάντα νέοι, πάντα αστείρευτοι!
Αυτή η παύση του χρόνου ας ορίσει μια καινούρια ηλικία. Την ηλικία που όσο περπατάς την ανηφόρα, φτάνεις σ’ ένα υψόμετρο χτισμένο απο μάχες και προσπάθειες. Εκεί ψηλά, στο οξυγόνο, σε περιμένει η υπέροχη ηλικία μιας καινούριας νεότητας!»
 
Φ.Σ

Στίχοι:
Πώς φεύγουνε τα χρόνια, μαμά
Ακούω μια μπαλάντα στο ραδιόφωνο να λέει
για όλα αυτά που δεν περίμενα σ' εμένα να συμβούν
Και να, η φωνή μου αντί να τραγουδάει, κλαίει

Κι όλα τα όνειρα απλά με προσπερνούν
σαν λεωφορεία που ποτέ δεν σταματούν
κι ούτε να φύγω, ούτε να μείνω δεν μου βγαίνει
Ο χρόνος άδικος, ποτέ δεν περιμένει

Πώς φεύγουνε τα χρόνια, μαμά
'Εχω ακόμα τα φιλιά σου στα μαλλιά μου
Κι ας σου γυρνάω όλα τα "πρόσεχε", μαμά
Νιώθω παιδί, κι όμως χωράς στην αγκαλιά μου

Κι η μουσική μου μοιάζει άγνωστη κι αυτή
Ψάχνω παντού τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο
Κι όλο κοιτάω αυτά που γράφω μ' ενοχή
Η εποχή μου ρίχνει μαύρο να σωπάσω

Μα μέσα σ' όλα αυτά, είμαι τόσο τυχερή
Κοίτα πώς μπαίνει απ' τα παράθυρα η αγάπη
Δεν την θυμάμαι να μου λείπει ούτε στιγμή
Πριν τα σαράντα κι η καρδιά μου είναι γεμάτη

Πώς φεύγουνε τα χρόνια, μαμά
Την ομορφιά μου προσπαθώ να εκτιμήσω
Κι όλα τα δώρα σου, τις νότες στο πικάπ
Μα πιο πολύ, που έχω έσένα ν'ακουμπήσω

Κι αφού τα όνειρα ακόμα κυνηγώ
στους ανεμόμυλους κρεμάω τα λερωμένα
κι ίσως μια μέρα να 'χει φύγει ο καπνός
κι απο τα μπαρ βρεθώ ξεκούραστη και νέα...

Μουσική-Στίχοι-Ερμηνεία: Φρόσω Στυλιανού
Πιάνο: Αντρέας Αποστόλου
Μιξη-Mastering: Γιάννης Τούντας
Φωτογραφία: Γιάννης Μαργιετουσάκης

Επικοινωνία
Formiggart